V.A.M.: De recensies (2)
'ALLEEN MAAR' GELUKKIG - Straf liefdesportret bij Malpertuis
De recensie van Liv Laveyne in De Morgen
Liefde en geluk: wie meent dat dit past als een tang op een varken raden we aan Malpertuis' 'Vincent.Arthur.Marcel' te zien. Regisseur Piet Arfeuille brengt onder deze titel Philippe Bessons succesvolle debuutroman 'Bij afwezigheid van mannen' op de planken. Een verhaal over liefde en volwassen worden in oorlogstijd. Volwassen worden blijkt geen kwestie van je sterk te houden, maar de herinnering aan het geluk te koesteren. Moge het een troost zijn.
Vincent is zestien in 1916. Hij is een kind van de eeuw en dat is een geluk. Althans dat heeft zijn moeder hem gezegd. In één week tijd leert hij de liefde en het afscheid kennen, fysiek aan de zijde van de jonge soldaat Arthur, mentaal bij de oude schrijver Marcel, een allusie op Marcel Proust. Het is met diezelfde zin voor het verstrijken van de tijd als Proust dat Arfeuille vier levens, in een week, in anderhalf uur samenvat.
De voorstelling lijkt nogal krampachtig vastgenageld aan een lange bank. De twee uitersten, geest en lichaam, Marcel en Arthur, zitten elk in een uithoek en Vincent pendelt tussen beide of neemt een centrale positie in wanneer hij zich rechtstreeks tot het publiek richt. Hij is de verteller die terugblikt en herbeleeft. Algauw blijkt de sterkte van deze strakke enscenering.
'Vincent.Arthur.Marcel' had gemakkelijk loodzwaar verteltheater kunnen zijn, maar het stuk blijft zonder moeite overeind dankzij de uitmuntende acteerprestaties. Koen Van Impe zorgt voor de noodzakelijke luchtige toon en geeft met glimmend vollemaansgezicht gestalte aan de aimabele maar ook wat zelfingenomen Marcel Proust. De kusscène tussen Vincent (Pepijn Caudron) en Arthur (Michaël Pas) is roerend, hun jonge jongensspeelsheid in een cabaretdansje ontwapenend. Vooral Caudron speelt het spel genuanceerd als de uitdagende en tegendraadse puber die door de omstandigheden tot wasdom wordt gedwongen. Wanneer Arthur afscheid neemt om terug naar het front te vertrekken, blijft Vincent als een Christus in lijkwade op de bank liggen. Maar ook al zou hij dat willen, zijn ogen sluiten voor de realiteit kan hij niet meer. Arfeuille laat Arthur en Vincent als spiegelbeeld van elkaar evolueren: terwijl Arthur zich in zijn kleren harnast, kleedt Vincent zich emotioneel uit.
Het decor, een plastiek met witte klodders vaseline, volgt dat scala aan emoties: lijkt het een action painting van Pollock bij Vincent jeugdige onstuimigheid, dan wordt het een besneeuwd slagveld als laatste rustplaats. De voorstelling eindigt bij het begin wanneer de moeder van de gesneuvelde Arthur (Tania van der Sanden) Vincent opzoekt. Hij zegt: "We zijn gelukkig geweest, alleen maar gelukkig." Op het plastiek worden de ineengekronkelde naakte lichamen van de twee geliefden geprojecteerd. Vereeuwigd als in een fresco van Michelangelo.
Geluk vinden in de liefde én in het theatrale spel: Malpertuis bewijst dat het kan.
De recensie van Liv Laveyne in De Morgen
Liefde en geluk: wie meent dat dit past als een tang op een varken raden we aan Malpertuis' 'Vincent.Arthur.Marcel' te zien. Regisseur Piet Arfeuille brengt onder deze titel Philippe Bessons succesvolle debuutroman 'Bij afwezigheid van mannen' op de planken. Een verhaal over liefde en volwassen worden in oorlogstijd. Volwassen worden blijkt geen kwestie van je sterk te houden, maar de herinnering aan het geluk te koesteren. Moge het een troost zijn.
Vincent is zestien in 1916. Hij is een kind van de eeuw en dat is een geluk. Althans dat heeft zijn moeder hem gezegd. In één week tijd leert hij de liefde en het afscheid kennen, fysiek aan de zijde van de jonge soldaat Arthur, mentaal bij de oude schrijver Marcel, een allusie op Marcel Proust. Het is met diezelfde zin voor het verstrijken van de tijd als Proust dat Arfeuille vier levens, in een week, in anderhalf uur samenvat.
De voorstelling lijkt nogal krampachtig vastgenageld aan een lange bank. De twee uitersten, geest en lichaam, Marcel en Arthur, zitten elk in een uithoek en Vincent pendelt tussen beide of neemt een centrale positie in wanneer hij zich rechtstreeks tot het publiek richt. Hij is de verteller die terugblikt en herbeleeft. Algauw blijkt de sterkte van deze strakke enscenering.
'Vincent.Arthur.Marcel' had gemakkelijk loodzwaar verteltheater kunnen zijn, maar het stuk blijft zonder moeite overeind dankzij de uitmuntende acteerprestaties. Koen Van Impe zorgt voor de noodzakelijke luchtige toon en geeft met glimmend vollemaansgezicht gestalte aan de aimabele maar ook wat zelfingenomen Marcel Proust. De kusscène tussen Vincent (Pepijn Caudron) en Arthur (Michaël Pas) is roerend, hun jonge jongensspeelsheid in een cabaretdansje ontwapenend. Vooral Caudron speelt het spel genuanceerd als de uitdagende en tegendraadse puber die door de omstandigheden tot wasdom wordt gedwongen. Wanneer Arthur afscheid neemt om terug naar het front te vertrekken, blijft Vincent als een Christus in lijkwade op de bank liggen. Maar ook al zou hij dat willen, zijn ogen sluiten voor de realiteit kan hij niet meer. Arfeuille laat Arthur en Vincent als spiegelbeeld van elkaar evolueren: terwijl Arthur zich in zijn kleren harnast, kleedt Vincent zich emotioneel uit.
Het decor, een plastiek met witte klodders vaseline, volgt dat scala aan emoties: lijkt het een action painting van Pollock bij Vincent jeugdige onstuimigheid, dan wordt het een besneeuwd slagveld als laatste rustplaats. De voorstelling eindigt bij het begin wanneer de moeder van de gesneuvelde Arthur (Tania van der Sanden) Vincent opzoekt. Hij zegt: "We zijn gelukkig geweest, alleen maar gelukkig." Op het plastiek worden de ineengekronkelde naakte lichamen van de twee geliefden geprojecteerd. Vereeuwigd als in een fresco van Michelangelo.
Geluk vinden in de liefde én in het theatrale spel: Malpertuis bewijst dat het kan.
1 Comments:
Erg mooie voorstelling gezien!
Een reactie posten
<< Home