Filip Vanluchene aan Bob De Moor

Moedige maat,

Wat achter ons ligt, wordt steeds groter, het schrijfboek dat wij nog moeten volschrijven elke dag dunner. Het Gentse kapperszoontje kwam naar Brussel met een heel dik blanco schrift en kreeg de vreemdste woorden voorgeschoteld. Van Gropius over Bauhaus tot Pelleas en Mélissande. En het heeft gepend en gepend. Strepen en pijlen getrokken, verbanden gelegd, af en toe wat waardeloze bladzijden verscheurd, maar naarstig verder gewerkt om een beetje vat te krijgen op die mateloze vloed van ideeën en metaforen.
Het zit nu in zijn late fifties en warempel het zit nog met een stapeltje blanco papier en het blijft bladzijden vullen. Mijn Odyssea loopt grotendeels parallel. Gij kwaamt dan nog uit een stad, er reden trams door uw kindertijd. Ik kwam uit een dorp. Eerder dan tram 4 en tram 7 waren referentiepunten geuren: koeiestront, paardenstront, zwijnenstront. Vanuit deze startplaats naar Arabal en Fellini was ook een tocht vol wonderen en verbazing.
Het is vreemd. Ik heb ook nog een dik pak blanco papier over en bij de twee theaterteksten die ik dit jaar heb gebaard bruiste het van dynamiek als nooit tevoren. Het spetterde, bij momenten kon ik het niet rap genoeg in het toetsenbord rammen. Maar na de laatste voorstelling van Citytrip viel alles als een zwaar zwart doek over mij heen.
Mijn God, tot wat heeft het allemaal gediend? Volgens een krantenbericht deze week leven een groot aantal oudere schrijvers onder of tegen de armoedegrens. Wellicht stellen deze ex-kosmonauten zich ook elke dag deze vraag.
Terwijl de bedenker van het galactische zinnetje ‘Ik spring uit een vliegmachien, alleen maar om jou te zien.’ zijn intresten niet opkrijgt.
Ik heb nog wat blanco papier dus, maar op dit ogenblik zie ik het echt niet zitten om er iets op te schrijven.
Het theater wordt doodgedekt aan twee kanten. Enerzijds het mega-offensief van de neoliberale principes om de wereld met zoetigheid draaiende te houden. Consumeren, het zoetste en lichtvoetigste gaat er het makkelijkst in. Al wat iets contrasterende of minder licht verteerbaar is, wordt weggewalst. Aan de andere kant een onstuitbaar dirigisme van zij die de centen uitdelen. De omkadering van het theaterlandschap is een vernietigend kankergezwel geworden, scheppende en uitvoerende kunstenaars zijn als een soort noodzakelijk kwaad voor de cultuurtechneuten.
Wat loop ik er nog tussen te doen?
Met mijn dagelijks brood loopt het ook niet goed. Ik was nooit filou genoeg om veel te verdienen. Dus ook materieel denk ik aan de verkleumde ex-kosmonauten.
In de Syntra in Roeselare geven ze binnenkort een cursus vorkheftruckchauffeur. Het kost 250 euro. Clarkchauffeurs vinden altijd werk hoorde ik in het pompstation zeggen. Er zit meer zekerheid in zo’n getuigschrift dan in 250 euro lottobiljetten. Alhoewel. In ieder geval meer dan in een diepgravende metafoor of een kolkende spraakwaterval.
Ik had het liever luchtig gehouden, vriend, maar, gij vraagt mij om dit wederwoord in de donkere dagen voor Kerstmis.
Als ik het kan trekken tot Lichtmis komt er wellicht wat druk op de ketel.
Een mens weet nooit.

Groet,

Filip