Lachen met een traagwerkend gif

De recensie van Mark Cloostermans uit De Standaard:

Filip Vanluchene haalt Vlaanderen door de wringer. Lach-, maar daarom nog niet opwekkend.

Met z'n drieën staan ze op een hellende tegelvloer. Twee van hen zijn Ronald Bouckaert en Reginald Soubry, uitvinders van een spraakchip. Een revolutionair dingetje, dat de toren van Babel zal afbreken én dat zijn uitvinders schatrijk zal maken. Alleen de financiering moeten ze nog rond krijgen. Bouckaert en Soubry trekken van land tot land om investeerders te paaien met een presentatie van hun product, die steeds bijbelser proporties aanneemt. Al vliegtuighoppend raken ze het zicht kwijt op waar ze zijn en hoe laat het is. De uren kruipen overal door, alveral deure. Welkom in de twilightzone. Toneelschrijver Filip Vanluchene legt zijn personages afwisselend pittoresk West-Vlaams en turbotaal in de mond. Ze lezen The New York Allgemeine en reizen naar Pekingrad. In het oog van de storm die de windmakers veroorzaken, staat Gilbert Masselus: het archetypische Vlaamse boerke, dat zijn geld in schoendozen bewaart, investeringsadvies vraagt aan de Boerenbond en in een kramp schiet als er een brief komt van het 'goevernement'. Is het de bedoeling dat we partij kiezen? Vanluchene maakt het ons zeker niet makkelijk om sympathie te voelen voor zijn ondernemers. Het helpt ook niet dat ze vrij karikaturaal worden gespeeld: Jurgen Delnaet als het opgewonden standje, Dirk Buysse als de aalgladde 'man van de wereld'.Je zou verwachten dat je sympathie dan uitgaat naar Gilbert (een verrukkelijke Bob De Moor), maar zijn pathologische wereldvreemdheid deed me toch aarzelen om mijn hart te verpanden. Citytrip laat zich bekijken als een satirische schets van Vlaanderen anno 2007: een regio van meelopers, van domheid, consumentisme en egoïsme. Maar bovenal is er stuurloosheid. Dit Vlaanderen heeft, net zo min als Vanluchenes vertelling, een referentiepunt. Het is een gênante mix van moderniteit en traditie: Laptop und Lederhosen from hell.Er valt nogal wat te lachen met de tekst en de vertolkingen, maar lichtvoetig is deze voorstelling allerminst Vanluchenes tekst is niet openlijk scherp; het is veeleer een traagwerkend gif, dat pas bij het nakaarten doorbreekt. Dan blijkt Citytrip opeens een lachspiegel die net iets te accuraat de werkelijkheid terugkaatst.