Bob De Moor aan Filip Vanluchene

Tegendraadse vriend,

Ik schrijf regelmatig dingen op. Om er beter over te kunnen denken. Of om mijn geheugen wat te helpen als ik me iets wens te herinneren.
Ik denk dan: wat ik heb opgeschreven dat is onveranderlijk, want het staat er zwart op wit.
Toch gebeurt het nog dat ik zelfs twijfel aan wat er geschreven staat.
Bijna steeds als ik geconfronteerd word met een andere mening dan de mijne ben ik geneigd te denken dat mijn herinnering fout zit en dat ik de dingen anders ben gaan interpreteren met de loop der jaren.
Mijn dagboek kan me daar dan soms bij helpen. Alhoewel het zelfs af en toe mijn herinneringen tegenspreekt.
Mijn kijk durft al eens veranderen naarmate de tijd loopt.
Hoe dikwijls heb ik het niet meegemaakt dat mensen me op dingen attent maken, dingen die ik gezegd of gedaan zou hebben, maar waar ik helemaal niets meer van weet? Als dat maar een paar keren gebeurt, ben je er zeker van dat de ander zich vergist. Gebeurt het echter regelmatig dan slaat de twijfel toe: waarom weet ik dat niet meer? Waarom zou de ander gelijk moeten hebben?
Maar nu onlangs gebeurde het volgende. Een vriend van me had me ooit het boek De brug van Geert Mak, het Boekenweekgeschenk 2007 in Nederland, ten zeerste aanbevolen. Toen ik het op een dag bij De Slegte aantrof, aarzelde ik geen moment en schafte het mij ter plekke aan.
Vorige week zie ik mijn vriend weer en ik dank hem voor de tip die hij me indertijd gaf. ‘Ik heb dat boek nooit gelezen,’ zegt hij, ‘Ik ken het niet eens.’
Verstaat ge? Dan twijfelt ge.
Is dit een droom of was de vorige keer er één?
Ik durf niet eens in mijn boek gaan neuzen of ik er destijds iets over geschreven heb.
Maar ik meen me toch te herinneren dat gij na de première van Citytrip heel blij waart.
Nee, ik ben daar zeker van.
En ik was blij met u.
Nogmaals merci voor dit kleinood.

Tot gauw!

Bob