Bij afwezigheid van Eriek Verpale

Gisteren speelde Tonic voor enkele intimi een eerste toonmoment van De falloforen. Eriek Verpale, die ook uitgenodigd was, bleef afwezig en wel hierom:

Bob, ik ben niet zo zeker van jouw email-adres, maar kijk, ik probeer het dan toch maar. (Ik weet ook niet hoe vaak jij naar jouw inkomende post kijkt, enfin 'opent' heet dat tegenwoordig.)
In feite was ik er wel graag bijgeweest, bij de try-out nu aanstaande dinsdag, maar er zijn twee dingen, of eigenlijk drie, die er mij een beetje van weerhouden :

Ten eerste heb ik geen verstand van theater. Ik vind iets goed, dan wel notoir slecht, en bij het eerste schater ik dan meestal mijn laatste tanden uit mijn schietkramen-kermis-tote, of ik ga ongelooflijk wenen en wil dan iedereen kussen, ook de huishond op drie poten, of ik vertel al rokend mijn hele leven, beginnend bij de Dekabristenopstand in Rusland aan een verpieterde vrouwentong die daar ergens in hoekje staat te verkommeren, en daar doe ik niemand enig koewaad mee, maar bij het tweede, wanneer ik het slecht vind, ik bedoel wanneer het mij van binnen in mijn hart &/of oude legeronderbroek niet raakt, dan ga ik een uur lang met mijn tenen zitten krullen. Dit laatste is nooit een probleem geweest, ware het niet dat ik sinds november laatst een soort mankement heb aan mijn rechter grote teen, en dan doet het ook nog eens pijn. Op theaterkundig gebied probeert men de laatste tijd voortdurend en hardnekkig altijd maar opnieuw het warm water uit te vinden, en dat mag, terwijl diabetes - en dat begint meestal bij of met de grote teen - al duizenden jaren bestààt, dus waarom ? Dit staat helemaal los van theater, maar ik heb uit pure arremoede een paar keer geprobeerd om die nieuwe reeks over standup-comedians uit te zitten, op de televisie bedoel ik, in mijn keuken, en ik vind (vond) het allemaal zó ongelooflijk slecht, slecht, slecht : ik ben van lieverlede dan maar aan mijn grote blauwe rechterteen beginnen pulken, kreeg er zowaar nog wat stukjes nagel af, en bedacht ineens dat al die stand-ups thans op televisie komen omdat allerlei volk eigenlijk nooit meer in de gewone ordinaire (?) volkscafé's komt, waar er wel altijd ièmand (Morriez, Zéraard, De Zwètten van de Witten... ) een uur lang de stamgasten kon onderhouden met soms rake gezegdes, immitatie, enzovoorts. Dit alles intussen rijkelijk besproeid met Palm & Duvel & Dodelijke porto's uit de Aldi. Ik dwaal af.

Ten tweede ben ik zeer droevig. Ik bedoel : ik ben zeer geïnteresseerd in zowat àlles wat Malpertuis doet en programmeert, en ik hou van de mensen daar in Tielt, maar tegelijkertijd ben ik zeer bang, want vroeg of laat komt dan altijd de vraag : en, Eriek, en waarmee ben jij nu bezig ? Ik moet dan altijd liegen en zeggen dat ik 'bezig ben', maar in feite gaat het niet zo goed : ik kan het dan meestal ook niet uitleggen waarom. Iedereen is bezig, iedereen werkt, en ik lig zowat stil omdat ik pas nu van alles in mijn hoofd te verwerken krijg. Ik kan dat moeilijk uitleggen, en schouderklopjes helpen niet (meer). Ik voel mij, artistiek gesproken, ook niet meer zo goed thuis in al dat modern gedoe waarin men blijkbaar iets wil vertellen, maar in feite gaat het over niets : het gaat er de dag van vandaag om dat iemand graag (en dat is terecht) zijn ding wil doen, maar inhoudelijk keer ik met nix, nix, nix naar huis. Ik zal wel ouderwets zijn. Men neemt in feite ook geen enkel risico meer : het theater is 'vormelijk' geworden, in feite is het een soort dia-voorstelling van beelden geworden waarbij de herkenbaarheid & raakvlakken met het gewone leven in feite totaal zoek zijn geraakt. Men probeert (ik val in herhaling) voortdurend het warm water uit te vinden, en ik vind er doorgaans eerlijk gezegd geen zàk meer aan. Terwijl de tragiek eigenlijk dagdagelijks voor het rapen ligt - in warenhuizen, aan loketten in het gemeentehuis, in de Aldi, op de truin, op de bus - filosofeert men over 'taal', over 'beeld', over 'concepten', en wie ben ík dan nog met mijn eigenlijk vrij eenvoudige 'volks'-verhalen ? Ik sla je dood wanneer je dit verkeerd begrijpt, ik vergelijk mij hoegenaamd niet met die man, verre van (ik kan geen noot muziek spelen) maar het is nu 250 jaar geleden of zoiets i.v.m. Mozart, maar zijn onderwerpen (zeker kwa opera) waren op zijn minst triviaal : eenvoud siert. Ja, we moeten daar eens een gesprek over hebben.

Ten derde is het misschien beter dat jij me dinsdag 's avonds komt halen : want je moet al zo veel heen & weer reizen, met de auto, en dat heet "hectisch". Ik weet niet of je dit briefje (email) ontvangt, want ik ben niet zeker van jouw email-adres.
Maar ik verwacht je dinsdag.

Dag vriend,

eriek