Recensie De falloforen

Een fragment uit de recensie van Maarten Quaghebeur in Fresco (Radio Klara):

Wat eigenlijk meteen opvalt – dat had je vroeger al bij de voorstellingen van Tonic en zeker bij Gordijnen voor Konijnen – is dat deze jongens ongelooflijk veel plezier beleven aan het samen spelen en dat komt bij deze improvisatievoorstelling bijzonder goed naar voren.

Fresco:
Het komt ook over en het publiek geniet mee.

Maarten Quaghebeur:
Ja. Waar gaat het over? Ze staan op een punt, ze zijn ergens geweest en ze moeten ergens anders naartoe. Dat wordt bijna tot in den treure herhaald in deze voorstelling. Het ergste is: ze lijken daar maar niet in te slagen. Waarom? Omdat ze proberen hierover met elkaar te communiceren omdat ze mekaar willen meehelpen om toch op dezelfde golflengte te zitten, om op dezelfde manier vooruit te gaan. Maar dat lukt eigenlijk helemaal niet. En dat is bijzonder grappig om naar te kijken. Potsierlijk zelfs.

Fresco:
Hoe ziet het eruit?

Maarten Quaghebeur:
Het is een soort polyvalente ruimte waar ze in spelen; een metalen constructie, een dakconstructie waarbij je laaghangend nogal wat witte, helle TL-lampen boven het hoofd hebt, een metalen tafeltje, een schoonmaakwagentje, drie stoelen en drie glinsterende koppen koffie. Er wordt constant koffie getapt. Die koffie belandt ook op de grond, valt,… Ze struikelen echt over de kleine dingen van het leven. De kleine ongemakkelijkheden in een gesprek worden uitvergroot. Men heeft een idee, maar dat idee wordt gedwarsboomd door problemen in de communicatie, problemen in de taal. Heel spitsvondig. Heel veel zinnen zijn eigenlijk verderzettingen, associaties,…
Op een bepaald moment is er een scène waarbij iedere keer weer het hele leven teruggenomen word. Men begint met graan, met gras. Er groeit iemand uit. Er komt een boerendochter uit. De boerendochter trouwt met de boer. Ze krijgen een kind.
Het gaat telkens weer verder. Het is bijna poëtisch, dat moment.
Langs de andere kant zit er een volledig onzinverhaal in, wat me eigenlijk deed denken aan wat Wim Helsen al een hele tijd doet, één van onze nieuwe cabaretiers, waarbij een verhaal verteld wordt dat nergens op slaat, dat zeventien verschillende richtingen inneemt. Hier is dat hele verhaal ingebed in een zoektocht naar die zinloosheid of die zin van het bestaan, waar uiteraard in deze voorstelling geen antwoord op gevonden wordt. Maar daar gaat het ook net over; er is geen antwoord te vinden op die vraag, maar mensen blijven er toch godganse dagen mee bezig.

Fresco:
Een sterke voorstelling.

Maarten Quaeghebeur:
Het is een hele eigenaardige voorstelling om naar te kijken en ik merk dat ik tijdens de voorstelling enorm genoot van hoe dat moeilijke thema op een luchtige manier aangepakt wordt en hoe het toch prikjes nalaat.
Mijn liefde voor de voorstelling is in de loop van de avond en de dag eigenlijk alleen maar gegroeid dus ik zou ze zeker willen aanraden. Het is fantastisch om nog eens acteurs te zien waarbij je nog net op hun gezicht ziet ‘o ja, dit werkt, dit is en blijft een goeie grap’. Dat heb ik zelden op een première gezien.

Fresco:Aanstekelijkheid, gisteren in theaterMalpertuis in Tielt.