Antje en Chris in Het Salon
Op zondag 7 januari waren Chris Lomme en Antje De Boeck te gast in Het Salon op Radio 1. Kurt Van Eeghem praatte met hen over Mevrouw Appelfeld:
Chris Lomme, de demente oude mevrouw Appelfeld spelen, confronterend ?
Chris Lomme: Ja, ’t is te zeggen, het is vooral confronterend omdat ik mezelf in vraag stel: ben ik een nostalgica of niet, ben ik veel met het verleden bezig of niet, hoe zal mijn toekomst worden als vrouw, hoe zal ik ouder worden. Dat is de confrontatie natuurlijk.
Maar ze kijkt ook ongelofelijk veel naar het verleden.
Chris: Ze zit alleen maar in het verleden en dat is natuurlijk heel erg. Dat is nu net mijn confrontatie met Benno en met haar; ik probeer vandaag en morgen te leven en niet in het verleden. Maar dan nog blijft het confronterend. Ze zegt op een moment, en dat vind ik schitterend, ‘een pil zo rond de zestig, dat is de beste oplossing’.
Antje, het is ook voor jou heel confronterend, vind ik.
Antje De Boeck: Ja, de oppervlakkigheid van Eva, mijn personage. Benno is naar één van de repetities komen kijken en hij heeft mij duidelijk gemaakt wat hij gezocht heeft door die twee personages zo scherp, bijna karikaturaal tegenover mekaar te zetten en inderdaad, Eva speelt daarin de rol van de oppervlakkigheid. Het is de wereld die binnenwaait bij mevrouw Appelfeld maar haar leven bestaat uit niets, uit lucht. Haar leven gaat over de dood van haar laatste hamster, over lucht in pakskes. Voor mij persoonlijk is dat niet zo confronterend maar het wordt wel confronterend in het spel met Chris.
Door die spiegel, want het is met z’n tweeën diep gaan.
Chris: Ja, dat is het fascinerende. Mevrouw Appelfeld kijkt naar het jonge vrouwtje en eigenlijk is er een soort benijden want dit had ze willen zijn: eenvoudig, het leven van dag tot dag beleven. Aan de andere kant ook weer niet want ze vindt intellectuele mensen veel belangrijker en veel interessanter.
Het is een ernstig verhaal, dat is duidelijk. Maar hoe leuk is het om het te doen?
Antje: Het is ontzettend leuk om te doen. Juist door die scherpe tegenstelling van beide: het zijn twee eilanden die botsen. Door het zo scherp tegenover elkaar te stellen zit er veel humor in het stuk: het is het ene misverstand na het andere omdat Eva simpelweg niet in metaforen kan denken en mevrouw Appelfeld alleen maar in metaforen denkt.
Bob De Moor regisseerde, de ideale man daarvoor?
Chris: Bob regisseerde samen met Danny Keuppens. Ik moet zeggen: we hadden een fantastisch quatuor.
Gaat Bob mee in die diepte? Hij heeft reeds zoveel van dat soort zaken gedaan.
Antje: Bob is ook acteur en dat helpt. Hij ziet de struikelblokken want er was een grote moeilijkheid in het stuk: Benno vraagt aan ons hele grote emoties maar het is filmisch opgedeeld, het is heel fragmentarisch. Het bestaat uit korte ontmoetingen bij het geven van een brief. Dat is de aanleiding van de ontmoeting tussen beide. Bob begrijpt die moeilijkheid en heeft ons daar heel goed in gesteund. We worden ook ondersteund door de scenografie: het fragmantarische wordt geïllustreerd zonder dat het realistisch is.
Donderdag is het première. Er komt een spannende week of staan jullie al ver?
Antje: We kunnen nu alleen maar groeien.
Groeien kunnen jullie ook ‘en cour de route’ want jullie spelen een vijftigtal voorstellingen, bijna dag na dag de komende maanden. Is dat niet ongelofelijk veel?
Chris: Ja maar, het feit dat we zoveel gevraagd zijn is al een compliment op zich.
Denken jullie dat er nog veel gaat veranderen aan de voorstelling?
Antje: Het schakelen, het durven enorm openstaan want we moeten alles laten varen, de psychologie moet uit ons hoofd om dit te kunnen spelen en ik denk dat het heel boeiend is om dit heel intens te onderzoeken.
Zo’n tekst van Benno Barnard moet je naar je mond zetten, zo’n poëtische taal, dat is niet zo evident.
Chris: Voor mij is het moeilijk om in deze klassieke tekst naturel te blijven. Je mag geen poëzie verkopen als poëzie, de poëzie moet nog mooier worden zonder het poëtisch te vertellen. Hij maakt prachtige volzinnen, maar het is hard werken om het natuurlijk te laten klinken.
Antje: Voor mij maakt de poëzie een personage.
Het zijn personages die ver van jullie af staan. Antje is helemaal niet oppervlakkig, Chris is helemaal geen dementerende oude vrouw. Je moet het toch ver gaan zoeken?
Antje: Wat Benno zei over die oppervlakkigheid van Eva: het is de vorm van tragikomedie die daar in zit. Een vrouw die voortdurend een vulkaantje is vindt hij enerzijds belachelijk, verwerpelijk maar anderzijds ontzettend ontroerend. En om die wereld binnen het tijdsbestek van anderhalf uur te scheppen, dan zit je met mij niet bij een tegenpool. Ik denk niet dat je dat aan om het even wie kunt vragen. Zo’n tegenpool is Eva dus ook weer niet van mij.
Chris Lomme, de demente oude mevrouw Appelfeld spelen, confronterend ?
Chris Lomme: Ja, ’t is te zeggen, het is vooral confronterend omdat ik mezelf in vraag stel: ben ik een nostalgica of niet, ben ik veel met het verleden bezig of niet, hoe zal mijn toekomst worden als vrouw, hoe zal ik ouder worden. Dat is de confrontatie natuurlijk.
Maar ze kijkt ook ongelofelijk veel naar het verleden.
Chris: Ze zit alleen maar in het verleden en dat is natuurlijk heel erg. Dat is nu net mijn confrontatie met Benno en met haar; ik probeer vandaag en morgen te leven en niet in het verleden. Maar dan nog blijft het confronterend. Ze zegt op een moment, en dat vind ik schitterend, ‘een pil zo rond de zestig, dat is de beste oplossing’.
Antje, het is ook voor jou heel confronterend, vind ik.
Antje De Boeck: Ja, de oppervlakkigheid van Eva, mijn personage. Benno is naar één van de repetities komen kijken en hij heeft mij duidelijk gemaakt wat hij gezocht heeft door die twee personages zo scherp, bijna karikaturaal tegenover mekaar te zetten en inderdaad, Eva speelt daarin de rol van de oppervlakkigheid. Het is de wereld die binnenwaait bij mevrouw Appelfeld maar haar leven bestaat uit niets, uit lucht. Haar leven gaat over de dood van haar laatste hamster, over lucht in pakskes. Voor mij persoonlijk is dat niet zo confronterend maar het wordt wel confronterend in het spel met Chris.
Door die spiegel, want het is met z’n tweeën diep gaan.
Chris: Ja, dat is het fascinerende. Mevrouw Appelfeld kijkt naar het jonge vrouwtje en eigenlijk is er een soort benijden want dit had ze willen zijn: eenvoudig, het leven van dag tot dag beleven. Aan de andere kant ook weer niet want ze vindt intellectuele mensen veel belangrijker en veel interessanter.
Het is een ernstig verhaal, dat is duidelijk. Maar hoe leuk is het om het te doen?
Antje: Het is ontzettend leuk om te doen. Juist door die scherpe tegenstelling van beide: het zijn twee eilanden die botsen. Door het zo scherp tegenover elkaar te stellen zit er veel humor in het stuk: het is het ene misverstand na het andere omdat Eva simpelweg niet in metaforen kan denken en mevrouw Appelfeld alleen maar in metaforen denkt.
Bob De Moor regisseerde, de ideale man daarvoor?
Chris: Bob regisseerde samen met Danny Keuppens. Ik moet zeggen: we hadden een fantastisch quatuor.
Gaat Bob mee in die diepte? Hij heeft reeds zoveel van dat soort zaken gedaan.
Antje: Bob is ook acteur en dat helpt. Hij ziet de struikelblokken want er was een grote moeilijkheid in het stuk: Benno vraagt aan ons hele grote emoties maar het is filmisch opgedeeld, het is heel fragmentarisch. Het bestaat uit korte ontmoetingen bij het geven van een brief. Dat is de aanleiding van de ontmoeting tussen beide. Bob begrijpt die moeilijkheid en heeft ons daar heel goed in gesteund. We worden ook ondersteund door de scenografie: het fragmantarische wordt geïllustreerd zonder dat het realistisch is.
Donderdag is het première. Er komt een spannende week of staan jullie al ver?
Antje: We kunnen nu alleen maar groeien.
Groeien kunnen jullie ook ‘en cour de route’ want jullie spelen een vijftigtal voorstellingen, bijna dag na dag de komende maanden. Is dat niet ongelofelijk veel?
Chris: Ja maar, het feit dat we zoveel gevraagd zijn is al een compliment op zich.
Denken jullie dat er nog veel gaat veranderen aan de voorstelling?
Antje: Het schakelen, het durven enorm openstaan want we moeten alles laten varen, de psychologie moet uit ons hoofd om dit te kunnen spelen en ik denk dat het heel boeiend is om dit heel intens te onderzoeken.
Zo’n tekst van Benno Barnard moet je naar je mond zetten, zo’n poëtische taal, dat is niet zo evident.
Chris: Voor mij is het moeilijk om in deze klassieke tekst naturel te blijven. Je mag geen poëzie verkopen als poëzie, de poëzie moet nog mooier worden zonder het poëtisch te vertellen. Hij maakt prachtige volzinnen, maar het is hard werken om het natuurlijk te laten klinken.
Antje: Voor mij maakt de poëzie een personage.
Het zijn personages die ver van jullie af staan. Antje is helemaal niet oppervlakkig, Chris is helemaal geen dementerende oude vrouw. Je moet het toch ver gaan zoeken?
Antje: Wat Benno zei over die oppervlakkigheid van Eva: het is de vorm van tragikomedie die daar in zit. Een vrouw die voortdurend een vulkaantje is vindt hij enerzijds belachelijk, verwerpelijk maar anderzijds ontzettend ontroerend. En om die wereld binnen het tijdsbestek van anderhalf uur te scheppen, dan zit je met mij niet bij een tegenpool. Ik denk niet dat je dat aan om het even wie kunt vragen. Zo’n tegenpool is Eva dus ook weer niet van mij.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home